Ter afsluiting

Beste allen,

Alweer een hele tijd geleden is mijn avontuur in China afgelopen. Het laatste verslag dat ik schreef was nog in Hong Kong, wat nu alweer een eeuwigheid geleden lijkt. Het is allemaal zo snel gegaan! Voor de laatste keer neem ik jullie nog een keer mee naar het prachtige Verre Oosten.

Ik was geëindigd in Hong Kong, waar ik voor mijn visumverlenging een week ben verbleven. Die week heeft mij zeer goed gedaan! Dat was een weekje echt "toeristen". Ondanks dat ik deze week geheel alleen heb doorgebracht, heb ik mij zeer goed vermaakt. In de omgeving van mijn hostel waren verschillende parken en attracties waar ik met veel plezier naar toe ben gegaan. Zo ben ik naar een voorstelling geweest over de zonne-eclips die toen plaatsvond. Deze voorstelling, bedoeld voor kinderen kwam ik later achter, was toch erg leuk en interessant. De verschillende fases van de eclips werden uitgelegd, de wederkerigheid van dit event door de jaren heen werd besproken en afgebeeld in een immense koepel om alles in 3D levendig te maken. Erg mooi gedaan!

In Hong Kong ben ik nog een avondje op stap geweest, naar LKF (waar stond dat ook alweer voor... Lan Kuaj Fok of zoiets). Midden op straat, tussen alle kleine barretjes, werd flink gefeest. Leuke mensen leren kennen van all over the world. Zo ben ik opgetrokken met een Fransman die in Indonesië woonde, maar voor zijn werk een tijdje in Hong Kong verbleef. Zo ontmoette ik ook een jongedame, die mij vertelde over een must-see in Hong Kong, de bar op de 118e verdieping! Met z'n tweetjes zijn we daar heen geweest, een drankje genuttigd à 25€ per glas, maar ala, dat mag dan, toch? Een prachtig uitzicht over de baai en over Hong Kong Island was dat zeker waard.

Na een treinrit van wederom 10 uur, waarin ik even aan mijn scriptie had gewerkt en kleine kindertjes angst aan joeg met een enge film die ik toen toch maar heb afgezet, ben ik weer terug aan gekomen "thuis". Ik had net een zandstorm gemist, waardoor de straten geel waren van het zand en de lucht voelbaar stoffig was. Bleh! Bij thuiskomst realiseerde ik me tot mijn schrik dat ik mijn raam niet helemaal had dichtgedaan, wat ervoor gezorgd had dat er een kleine streep stof op de vernsterbank lag en best wel een zandbak op de vloer... Nou ja, dat doe ik morgen wel. Ik was dood op. De hele dag gereisd en gezeten, tijd om naar bed te gaan. De dagen daarna heb ik nog volop kunnen genieten van het gezelschap van Julia, Liselotte en Monica. We zijn nog een aantal keren op stap geweest, gaan eten en nog de laatste toeristische dingetjes gedaan in Beijing.

Op mijn lijstje stond nog een keer terug gaan naar Beihai Park en de Verboden Stad bezoeken. De verboden Stad vond ik helaas wat minder. Het is mooi om te zien, maar het is naar mijn beleving gewoon een paadje waar je tussen de huizen door loopt. Wel mooie foto's kunnen schieten.

Toen was het tijd om afscheid te gaan nemen van iedereen. De laatste zaken regelen voor ik zou vertrekken en dan naar het project. Dat viel me behoorlijk zwaar... Ik had een gigantische taart gekocht met bordjes, vorkjes en Cola voor iedereen, wat zeer werd gewaardeerd. Die laatste middag op het project was zeer gezellig. Iedereen had een korte speech voor me voorbereid, kreeg ik nog wat cadeautjes en hebben we nog flink met elkaar gelachen. Maar ja, dan komt het punt dat je echt moet gaan...

Het moeilijkst was afscheid nemen van Lily. Die laatste maand waren we erg close geworden en brachten veel tijd met elkaar door, ook buiten Huiling. Zo kon ze niet zwemmen en had ze mij gevraagd zwemleraar te zijn. Na een aantal keren zwemles te hebben gegeven, kon ze uiteindelijk een aantal meters zonder ondersteuning zwemmen. Ik was zo trots! De gemiddelde Chinees kan namelijk niet zwemmen, maar ik heb dat iemand mogen leren! Heel erg leuk! Iets wat haar altijd zal bijblijven, die ene jongen die haar had leren zwemmen. Maar goed, terug naar het afscheid...

Daar stonden we dan midden op straat. Lily met tranen in de ogen, ik met een brok in mijn keel... Na een stevige knuffel dan toch afscheid weten te nemen. Met lood in de schoenen naar huis om de laatste souvenirs te gaan kopen met Julia en Liselot. Maar daar had ik toch nog even tijd voor nodig. Thuis een lichte inzinking gehad. De realisatie was dan eindelijk daar, ik ging naar huis... Ik wilde nog helemaal niet naar huis, dit was nu mijn thuis. Die scriptie schrijven, pleidooi, SLB en alle andere schoolzaken konden nog wel even wachten, ik wilde gewoon blijven...

Dan toch maar Julia en Liselot opgezocht voor de laatste souvenirs voor thuis: een mooie sjaal voor de dames, een traditioneel theekopje en nog van alles. Daarna met de dames, inclusief Monica, nog gaan eten. Hier was ik een week eerder met de twee jongetjes die ik Engelse les had gegeven. Zij namen mij mee naar Grandma's Kitchen, en dat was het ook. Een oud vrouwtje achter de balie nam ons mee naar een tafel in de riante tuin waar vele bloemen in bloei stonden. Prachtig! Ons laatste avondmaal bestond uit pizza, spaghetti en cocktails, volgens speciaal "Chinees" recept van Oma. Na een hele poos te hebben uitgebuikt, zijn we naar de Badjiu Bar om de hoek gegaan. Badjiu is sterke drank gemaakt van rijst. En met sterk, bedoel ik ook echt sterk! We begonnen "licht" met 48% alcohol, opbouwend naar 73%. My God, wat een sterke drank! Was erg leuk, de eigenaar afkomstig uit Amerika, had een hele uitleg bij ieder glaasje. Van het productieproces tot de smaak en wijze van "branden in de keel". De een moest naar beneden branden, de andere juist richting je neus. En zo was het ook! Boh, zo'n sterke drank heb ik nog nooit genuttigd. Helaas was het niet mogelijk om een flesje mee te nemen vanwege invoerrechten, maar daar had ik wel een fles van mee willen nemen.

De laatste avond eindigde dus met een flinke borrel, waarna ik goed heb geslapen. 's Ochtends moest ik vroeg op om met de taxi naar Beijing Airport te rijden. De taxichauffeuse was een vriendelijke mevrouw die een aardig woordje Engels met me sprak. Ze vroeg naar mijn ervaringen en wat ik gedaan had in China. Ze was onder de indruk en leefde met me mee toen ik toch wat emotioneel werd. Bij aankomst gaf ze me nog korting ook, omdat ik zo'n vriendelijke jonge man was. Heel lief!

Nou, daar zit je dan in het vliegtuig, klaar voor vertrek... Naast mij zat een Chinees meisje van mijn leeftijd, net zo bedroefd naar buiten starend als ik. Bij take-off hebben we tissue's kunnen delen... Dat leverde wel een hele leuke vlucht op. Zij vertelde over haar grote liefde die ze moest achterlaten om in het buitenland te gaan werken voor een betere toekomst. Een toekomst die waarschijnlijk pas over een aantal jaren gerealiseerd zou kunnen worden. Absoluut niet Chinees, dat de vrouw vertrekt om te gaan werken. Zo hebben we mekaar wel weten af te leiden en uiteindelijk heb ik nog wat kunnen slapen. Tot dat er ineens een man aan mijn stoel aan het trekken was...

Thuiskomst
Eenmaal in Düsseldorf aangekomen moest ik mijn koffer zoeken. Alle 23 kg waren heel aangekomen, gelukkig. Maar uiteraard, zoals iedereen van me gewend is, kom ik niet bij de aangegeven exit naar buiten waar mijn lieftallige familie stond te wachten. Nee, Jamie loopt door en komt vervolgens aan de achterkant naar buiten. Daar stonden ze dan, pap, mam, Niky en Kimberley met een spandoek en ballon: Welkom thuis!

Het eerst wat opviel was de frisse lucht. Niky zei nog, bah er rijdt net een bus weg, maar ik rook alleen maar de frisse lucht van de regen op het gras en het asfalt. Onderweg naar huis was de "platheid" van Nederland weer goed zichtbaar. De leegte van de velden, de bomenlijn in de verte, stiekem had ik wel gemist. De ruimte waar ik aan gewend was, had ik weer gevonden. Ik voelde me dan ook even heel ver uitspreiden (geen idee hoe ik dit anders moet verwoorden). Eenmaal thuis hebben we nog met z'n alle gegeten en moest ik persen om niet toe te geven aan de jetlag. Dat tijdsverschil merkte ik niet zo zeer op de heenrit, maar nu op de terugrit heb ik er nog een aantal dagen last van gehad.

En dan begint het normale leven weer... Heel onwerkelijk. Terug aan de slag met scriptie, pleidooi en reizen naar school. Ik was mijn vertrouwde kamertje in Sittard kwijt, maar bij pap en mam thuis was toch wel fijn. Toch kon ik het niet laten om weer snel naar Sittard af te reizen. Het stukje reizen was vol bewondering; de boslucht, de open velden, de rust in de trein; absoluut niet meer wat ik gewend was.

In Sittard attendeerde Eefje mij op een baanmogelijkheid. Ik was nog helemaal niet klaar om te gaan werken, maar proberen kon geen kwaad toch? Nou, ik kon de dag na het eerste gesprek gelijk aan de slag. Zo ben ik nu al twee maanden aan het werk als begeleider van zeven kinderen wonend in een gezinsvervangend tehuis. Deze kinderen hebben een heftig verleden en hebben dagelijks aandacht nodig. Ik voelde me gelijk thuis in het oude parochiehuis aan de Heerlerbaan in Heerlen. Mooi gebouw, leuke kinderen, veel uitdaging en fijne werkuren. Na wat overleg over het contract en CAO's etc. was het dan rond; ik heb een baan! In mijn directe omgeving ben ik een van de weinigen, dus ik prijs mezelf dan ook gelukkig dat ik hier ben mogen beginnen. Tnx Eef!

De eindstreep kwam in zicht. Helaas heb ik mijn scriptie nog een keer terug gekregen, maar uiteindelijk heb ik alles weten af te ronden. Afgelopen donderdag heb ik mijn diploma mogen tekenen! Samen met al mijn verse collega's hebben we een pilsje gedronken bij Van Der Valk in Urmond. Hier kregen we een speech van onze SLB-docente en was er de mogelijkheid om nog met andere afgestudeerde wat te kletsen. Nog heerlijk gegeten met pap en mam waarna ik naar Sittard ben gegaan om daar een feestje te bouwen met mijn collega's. Een geweldige avond kan ik jullie vertellen :)

Afsluitend kan ik jullie vertellen dat het mij allemaal voor de wind gaat. En daar ben ik zeer dankbaar voor. Ik heb er voor gewerkt en het waar gemaakt. Ik ben officieel afgestudeerd en werkzaam als Social Worker. Het blijft nog een beetje onwerkelijk. Nu op zoek naar woonruimte in 't sjoene zuije, Heerlen of Maastricht. Dan nog een autootje, appartement aankleden en lekker werken. Het beeld voor de toekomst? Ik heb geen flauw idee, maar ik wil in ieder geval nog een keer terug naar China. Absoluut ga ik nog een keer terug naar de lieve mensen van Huiling, Lily opzoeken (die nu niet meer werkzaam is voor Huiling), Monica, Julia en Liselot in de zomer zien ergens in Nederland en vooral genieten van de vrije tijd die ik nu heb tussen het werken door. Ik kan met trots zeggen; ik ben een gelukkig mens.

Iedereen ontzettend bedankt voor alle leuke berichtjes, vragen en interesse in dit geweldige avontuur in China. Dit neemt niemand mij meer af! Een geweldige ervaring, waar ik met heel veel plezier en met een grote glimlach op terug kijk. En met een net zo'n grote glimlach kijk ik naar de toekomst.

Bedankt!